Περπατούσε ανάμεσα στο πλήθος, μέσα στην αγορά της Μυτιλήνης.
Κανείς δεν πρόσεχε τον πόνο, που είχε στα μάτια του…
Αλλά θα μου πείτε…εδώ δεν βλέπουμε τους άστεγους άνθρωπούς της πόλης μας, που κοιμούνται στις πλατείες της πόλης μας και στους δρόμους…
Και που έρχεται κάποια στιγμή και πεθαίνουν…
Κι εμείς αναρωτιόμαστε με απορία…αλήθεια…πέθανε;
Λες και δεν ξέραμε ότι κάποια στιγμή…θα πέθαινε…
Πρόσφατο παράδειγμα πριν λίγες μέρες…
Με τον γεράκο που κοιμόταν παρέα με τα αδέσποτα…
Και που σιγά – σιγά σάπιζε…
Πόσο θα άντεχε να κοιμάται μέσα στο κρύο…στη βροχή…μερικές φορές ακόμα και στα χιόνια…
Κι εμείς ζητάμε τώρα να μάθουμε για ένα σκυλάκι που κάποιο κτήνος το έκαψε ολόκληρο…
Από το κεφάλι μέχρι τα πόδια του…
Που τριγυρνούσε μέσα στην Ερμού, ψάχνοντας τη λύτρωση…
Κάποιον που θα το «μάζευε» και θα το γλύτωνε από τους πόνους…την πείνα…τη δίψα…
Και όλοι περνούσαν από δίπλα του, χωρίς να δίνουν την παραμικρή σημασία…
Άδικα λοιπόν κάποιοι λένε, ότι το νησί μας είναι κοντά στην κορυφή του καταλόγου, με τις περιοχές που κακοποιούνται πολύ τα δύστυχα τετράποδα ;
Άδικα λένε ότι έχουμε αρκετά δίποδα κτήνη, που κακοποιούν ζώα ;
Δεν νομίζουμε
πηγή: http://www.lesvosnews.gr
