Του Σαράντου Πιτσιλαδή, Δασκάλου.
Αγαπητή εφημερίδα,
Τα λόγια τούτα που σου γράφω δεν έχουν καμία σχέση με το προεκλογικό κλίμα που είναι κυρίαρχο αυτές τις ημέρες στον τόπο μας. Τα γράφω από θαυμασμό και εκτίμηση για ένα πατέρα που παλεύει χρόνια τώρα με την αδιαφορία των εκάστοτε κυβερνούντων, να επιτύχει το αυτονόητο. Να εξασφαλίσει τη ζωή του παιδιού του στο μέλλον και όλων των παιδιών του τόπου μας που γεννήθηκαν με ιδιαιτερότητες, όταν νομοτελειακά θα μείνουν στη ζωή μόνα τους.
Δεν γράφω τούτες τις αράδες για να του δώσω κουράγιο. Δεν τις έχει ανάγκη. Έχει αποδείξει από μόνος του πόσο δυνατός είναι. Ένας συνάνθρωπος απλός, δημοκράτης, ευγενής Αγωνιστής , γεμάτος αγάπη για τα παιδιά, τον οποίο δεν είχα την τύχη να γνωρίσω. Τον γνώρισα μέσα από τα ΜΜΕ που μετέδιδαν και μεταδίδουν τους αγώνες του για τα ΑμΕΑ. Αγώνες που είναι παράδειγμα προς μίμηση για όλους αυτούς τους νερόβραστους πολιτικάντηδες συνδικαλιστές και τα πρόσκαιρα πολιτικά πρόσωπα, που ανεβοκατεβαίνουν στα κομματικά γραφεία με κεφάλια κενά περιεχομένου, που αγωνίζονται για να αποκτήσουν μια θεσούλα εξουσίας, από την οποία δεν θα προσφέρουν τίποτε στο κοινωνικό σύνολο, μα θα τους προσδώσει κύρος, για να αντιμετωπίσουν αφ’ υψηλού ένα γονιό με το ανάστημα του Πέτρου Τζούμα. Αυτόν που τον αναγκάζουν να επαιτεί κάθε χρόνο, εκείνο που είναι υποχρέωση να παρέχει η δήθεν πολιτισμένη πολιτεία μας, τη φροντίδα του παιδιού του και όλων των παιδιών με ιδιαιτερότητες.
Μόνο στην Ελλάδα του 21ου αιώνα, συμβαίνει να απαξιώνεις τον άνθρωπο αυτό και το παιδί του, όπως γίνεται κάθε χρόνο στη Χίο, αφού όλοι τούς προσπερνούν αδιάφοροι. Πέρσι δεν είχαν πετρέλαιο να ζεστάνουν το σχολείο και οδηγό για να μεταφέρει τα παιδιά με το λεωφορειάκι τους.
Φέτος δεν έχουν δασκάλους και βοηθητικό προσωπικό. Του χρόνου θα τους λείπει κάτι άλλο. Πάντα κάτι θα τους λείπει.
Ο εξευτελισμός της ανθρώπινης ύπαρξης στο μεγαλείο του. Μόνο στην Ελλάδα του 2010 μπορείς να αναγκάζεις τέτοιους γονείς να ξοδεύουν και την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών τους σε αγώνες, για πράγματα που θα έπρεπε να λειτουργούν άψογα πριν ακόμα τα χρειαστούν τα παιδιά τους.
Σε ποια ευρωπαϊκή χώρα ΑμΕΑ παρακολουθούν μισά μισά, ανά μία εβδομάδα, τα μαθήματά τους στο κέντρο δημιουργικής απασχόλησης; Σε ποια χώρα του κόσμου το κράτος δεν προσφέρει τα χρήματα που χρειάζονται για την πλήρη επάνδρωση με δασκάλους και προσωπικό των κέντρων αυτών; Σε ποια περιοχή του κόσμου η τοπική αυτοδιοίκηση δεν φροντίζει, από πριν έρθουν τα παιδιά, να έχει εξασφαλισμένους οικονομικούς πόρους για την άψογη από κάθε πλευρά φροντίδα των παιδιών αυτών; Στη Φιλανδία του 2010 δεν υπάρχουν τέτοια κέντρα.
Στις χώρες αυτές ο κάθε Πέτρος Τζούμας είναι ευτυχισμένος γιατί ξέρει ότι το κράτος και οι συμπολίτες του αντιμετωπίζουν και θα αντιμετωπίζουν πάντα αυτόν και το παιδί με ξεχωριστή ευαισθησία. Ξέρει πως ακόμα κι αν κλείσει τα μάτια του, το παιδί του δεν θα μείνει εγκαταλειμμένο. Έχει εξασφαλισμένη την φροντίδα της κοινωνίας που τα περιβάλλει.
Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν γίνονται αυτά, γιατί η ευαισθησία των κυβερνούντων και όχι μόνο, είναι ευκαιριακή, γεμάτη σκοπιμότητες και κακομοιριά. Ευτυχώς που για τα ΑμΕΑ στη Χίο υπάρχει ένας Πέτρος Τζούμας.
Του εύχομαι να είναι πάντα υγιής και δυνατός, να μπορεί να αγωνίζεται για τα παιδιά του ΚΔΑΠ ΑμΕΑ στον Κοφινά , που τον έχουν πραγματικά ανάγκη.
